یارسان مدیا
2021-09-18
Democracy assistance and democratization
دانشگاە برگن
دانشکدە علوم سیاسی تطبیقی
پاییز ٢٠١٢
به قلم: امیر سلیمی
یک رژیم دموکراتیک را میتوان به عنوان یک سیستم تصمیمگیری با مشارکت گسترده از طریق حق رای همگانی و برابر و دارای حقوق سیاسی که مخالفت و رقابت بین گزینههای سازمان یافته را ممکن میسازد، تعریف کرد.(Østerud,2011:106)
در کشورهایی که جنگ طولانی مدت را پشت سر گذاشتهاند، مردم بیشتر به فکر صلح و نوعی تحکیم/ادغام و وحدت ملی هستند.
پرسشی که در اینجا مطرح میشود این است: آیا در مرحله گذار از رژیم توتالیتر به دموکراسی صلح اولویت دارد یا فقط ایجاد دموکراسی و خود دموکراسی به عنوان یک رژیم/سیستم؟. این دو عنصر مهم که برای یک جامعه پایدار، کارآمد و با عملکرد خوب مهم هستند، از یکدیگر عبور میکنند و یک معضل ارزیابی عمده ایجاد مینمایند.
“پیگیری دموکراسی میتواند تلاشها را برای تأمین صلح تضعیف کند، و تلاشها برای تأمین صلح میتواند معنای یک دموکراسی با کیفیت را تضعیف نماید. بنابراین، در عمل، ترویج دموکراسی و دستیابی به صلح میتواند به طور مقدمات و اهداف متقابل کار کند”
.(Jarstad and Sisk,2009:239)
این گذار تقریباً همیشه با جنگ داخلی، دخالت خارجی و نقض حقوق بشر در همه جا، به ویژه علیه گروههای آسیبپذیر در جامعه، اقلیتها، زنان و کودکان، را همراه است. جامعه جهانی شاهد خشونتهای فرقهای در عراق و نشان دادن قدرت جنگ سالاران با تعلقات قومی در افغانستان بوده است. کشورهای همسایه و اشغالگران این دو کشور را بە میدانی برای نبرد قدرت بین خود و برای هژمونی و تسلط منطقهای و دست کم دسترسی به منابع طبیعی عظیم تبدیل کردهاند.
به گفته جارستاد، چهار معضل در طول روند دموکراتیزاسیون و ایجاد صلح به وجود میآید، که تأثیر قابل توجهی بر یکدیگر دارند. این چهار نوع معضل عبارتند از: “افقی، عمودی، سیستمی و زمانی”.
هنگامی که رژیم به دلیل کودتا، انقلاب یا اشغال تغییر میکند، احزاب مخالف سابق و کسانی که قبلاً قدرت داشتهاند از طریق قواعد جدید بازی “دموکراتیک” کنونی قدرت سیاسی را به دست خواهند آورد.
“معضل افقی مربوط به این مساله است که کدام گروهها باید در فرایندهای صلح و دموکراتیکسازی نمایندگی کنند. این تصمیم رابطه افقی بین نخبگان و احزاب متخاصم و احزاب سیاسی دمکراتیک را در نظر میگیرد”
.(Jarstad and Sisk,2009:21)
بسیاری از گروههایی که قبلاً به دلیل برنامههای سیاسی-حزبی دموکراتیک خود تحت ستم سیاسی بودهاند، ممکن است از حق مشروط برای داشتن سهم در قدرت سیاسی برخوردار باشند. گروههای دیگری که از طریق خشونت سیاست را دنبال کردهاند، در صورت عدم تضمین تقسیم قدرت با آنها، بیشک با توافقنامههای صلح و دموکراسی کنار نخواهند آمد. مشکلی که ممکن است در اینجا ایجاد شود این است که سایر گروههای شبه نظامی افراطی ممکن است این روند را تهدید کنند؛ در صورتی که به طور مساوی با سایر گروههای شبه نظامی که دارای نفوذ سیاسی شدهاند، قدرت نداشته باشند. ارزیابی اینکه چه کسانی باید در دستگاه قدرت آینده گنجانده و ادغام شوند دشوار است.
ادامە دارد…!
[wpforms id=”4110″ title=”true”]