جنگ حسین با معاویە برای قدرت دینی و سیاسی بودە است

یارسانمدیا

٨ اوت ٢٠٢٣ م

جنگ حسین با معاویه نه تنها یک تقابل سیاسی و جنگ بین دو فرد بود، بلکه به عنوان یک تضاد عمده و اساسی در مسئله خلافت و رهبری جهان اسلام نیز مطرح می‌شود. این تضاد سیاسی و خلافتی از تقابل دو دیدگاه متفاوت درباره ادامه نسل/ خاندان بنی هاشم  پیامبر اسلام و همچنین برخورد با حکومت امویه نشأت گرفته بود.

از دیدگاه اهل بیت پیامبر، خلافت و رهبری اسلام پس از وفات پیامبر باید به ائمه اطهار اهل بیت، از جمله امام حسین تعلق می‌گرفت. این گروه به عنوان معصومان (معصوم به معنای دور از گناه و اشتباه) از دیدگاه شیعه، حق ادامه رهبری را داشتند.

از سوی دیگر، امویه ها و طرفدارانشان با تأکید بر روی اصلیت و شرعیت خلافت از سوی پیامبر اسلام ،ادعا می‌کردند که حکومت آنها برپایه اصول دینی بنا شده و حکومت مشروعیت دارد.

 حسین با خروج از مکه به سوی کوفه به منظور اصلاح و تجدید نظر در حکومت اسلامی اقدام کرد. او شیوه زندگی خاندان اموی را فاسد می دانست، و بزعم خود تلاش می‌کرد تا اصول اخلاقی و اسلامی را در جامعه به حیات بیاندازد.

بنابراین، جنگ حسین با معاویه نه تنها از جنگ سیاسی و خلافتی می‌گذرد، بلکه نمایانگر تضادات عمیق درباره نهادهای قدرت، اخلاق و اصول دینی در جامعه اسلامی است.

اگر امروز احزاب یا شخصیت های سیاسی، فرهنگی و فکری در خطەی زاگرس یاد واقعە عاشورا را گرامی می دارند – کە البتە این حق برای آنها محترم و محفوظ است چونکە بخشی مهم از هویت آنهاست – نمایانگر تعلق و پیوند فرهنگی- فکری تاریخی آنها بە سرمایەهای ” اسلام و میراث تاریخی و هویتی” آن است. مرثیە و سینە زنی احزاب و شخصیت ها و فعالین سیاسی، فرهنگی و فکری در یادمان این واقعە در تاریخ “امت اسلام” متبلور خودآگاهی هویتی و وفاداری بە تاریخ و گذشتە اسلامی خود است. بیشتر احزاب مرکزگرا ناسیونالیست و ناسیونالیست اتنیکی دارای آبشخور افکار و ارزشهای ” اسلامی” هستند، و بر شالودە این مختصات دست بە هویت سازی می زنند.

نباید گرامیداشت عاشورا را با ایام ” خاونکار” از یک سنخ دانست. پیام و رسالت ” خاونکار” نقطە مقابل “افکار و ارزشهای جهان اسلام” است. خاونکار، آخیز فکری و آگاهی تاریخی یاران/کوردان علیە فرهنگ و ارزشهای متجاوزین مسلمان بە خاک و سرزمین آنها بود، تلاشی برای احیایی ارزشهای گرانمایەی تاریخی  ( سیاسی، اجتماعی و هویتی) .

سرهنگ دودان مرمو (می‌گوید):
از کە ناممن سرهنگ دودان
چنی ایرمانان مگیلم هردان
مکوشم پری آئین کردان
سلطان مرمو (می‌گوید):
اصلمن جە کرد
کردیونان اصلمن جە کرد
از آ بورەنان شیر مکردم ورد
سرخیل خیلان میردان کردم گرد
شاە ویسقلی مرمو (می‌گوید):
اصلمن جە کرد
بابوم کردنان اصلمن جە کرد
من او شیرنان چنی دستە گرد
سلسلە سپای ضحاک کردم هرد
بنیامین مرمو (می‌گوید):
علم قدرت ناجی بی و پا
برگ خودرنگی یادگار پوشا
غلامان دیشان و معجزاتش
برگ خودرنگی بی و خلاتش
تمام کردستان دا و براتش
پی علمو قدرت پی معجزاتش
یکسر کردوە کرد و کردستان
هم و معجزات هم و سفرە و خوان

اگر حسین و معاویە برای کسب قدرت و سلطە سیاسی در درون جامعە اسلامی جنگیدند، و هرکدام آز آنها بقول خود برای عدل و انصاف در جامعە اسلامی و قدرت و سیادت سیاسی، نظامی و اقتصادی هرچە بیشتر “خلافت” در جهان تلاش میکردند، یاران/کوردان علیە کلیت این ” خلافت” و قدرت متجاوز و تحمیلی آن مبارزە میکردند.

احزاب و شخصیت ها و فعالین سیاسی، فرهنگی و فکری کورد دارند بعدا ز ١٣٥٠ سال،  ایثار، شجاعت و ایمان عمیق حسین را در مسیر اصول دینی ارج می نهند و دهەی محرم/عشورا گرامی می دارند و اندیشە سیادت عربی- اسلامی را در ناخودآگاە خود می پرورانند، و ما فرزندان و ادامە دهندەگان راە یاران برای ایجاد “بارگە” نوی در زاگرس علیە واپسماندگان این نیرو شر بە مبارزە خود ادامە میدهیم.

امیر سلیمی

اسلو

٨ اوت ٢٠٢٣ م