“پَرپَر شدن جنگل‌های زاگرس در سکوت و خفقان حامیان محیط زیست”

یارسان مدیا
2020-06-01
سید اشکان حسینی “گوران”

رشته کوه‌های زاگرس، در طول سالیان گذشته همواره به اشکال مختلف درحال تغییر در بافت اقلیمی و زیست محیطی بوده و هست.

فقر، نابودی و تخریب زیست‌محیطی، فضای سبز، آب و هوایی، منابع زیرزمینی، آب و هوایی، رودخانه‌ها و و فرسایش خاک از جمله آنان بوده است.

حفاری و درهم دریدن کوه‌های زاگرس با زدن تونل و مهار آب رودخانه‌ی سیروان برای جلوگیری از ورود آن به کشور عراق، در مسیر این رود از سرچشمه تا مرز دستکم موجب خشکیده شدن ۴۵۰ چشمه شده است.

بدلیل عدم حفاظت کافی از درختان کوه‌های دالاهو و نواکوه بیش از سی هزار درخت بلوط باعث گرفتن نوعی مرض و آفت و دستور قطع آنان داده شد.

در بسیاری کوه‌ها سپاه پاسداران به بهانه حضور مبارزان مبارزان کُرد، همواره مدام درحال بمب‌باران و مین کار گذاشتن است، که درپی آن تا به حال بسیاری از جنگل‌ها و مراتع بخش‌های مختلف از جمله اورامات در آتش سوخته و جان تعدادی از انسان‌های بیگناه را از جمله کشاورزان و دامداران را به کام مرگ کشانده است.

حفر چاه بی‌رویه، بخصوص صدور مجوز به آشنایان و بستگان، حامیان و همکاران حاکمیت و قوای سه‌گانه از جمله مجلسی‌ها و پاسداران موجب کم‌آبی و بی‌آبی شده است.

البته مساله‌ی کم آبی فقط به مورد فوق ختم نمی‌شود. اگر تنها بحث آب در استان کرماشان را به میان بکشیم، از جمله رودخانه‌هایی مانند گاماسیاب، زمکان، پرآو و الوند و سراب‌هایی مانند سراب نیلوفر، کاشنبه و قنبر، در سال‌های گذشته تا به امروز اکثریت آب خود را به دلایل مختلف از دست داده‌اند، و این مساله نه در حیطه تخصص نگارنده و هم آنکه نیاز به اتاق فکر صاحب‌نظران کارکشته دارد.

خاک کوه‌های زاگرس را کنده و آنرا به کشورهای مختلف بخصوص کشورهای همسایه در حوضه خلیج فارس صادر می‌کنند.

نکته‌ای دیگر که بسیاری از فعالین سیاسی حتی یا از آن بی‌خبر و یا بدست فراموشی سپرده‌اند این است، که نیروهای مسلح تحت فرمان بیت رهبر حکومت اسلامی با سرکردگی سپاه پاسداران بزرگترین سایت موشکی کل کشور را در مرتفع‌ترین قسمت کوه دالاهو بنا کرده‌اند.

به این خاطر حتی بومیان با تدابیر شدید امنیتی و با شرایط خاص به جز جمعه‌ها با کنترل و تفتیش عابران اجازه تردد و عبور و مرور داده می‌شود.

از جمله مهم‌ترین این مناطق می‌توان به دشت سیب و سیاوانه اشاره کرد.

اکنون هم در طول حدود هفتاد و دو ساعت گذشته اولین هشدار و اخبار از سوی فعالان اجتماعی و زیست‌محیطی مستقل در خصوص آتش سوزی جنگل‌ها و مراتع رشته کوه‌های زاگرس نشان از جرقه‌ای سوزان نه تنها برای نوار مرزی غرب ایران، بلکه تخریب حداقل یک سوم بافت و اقلیم و آب و هوای کل کشور را به همراه دارد.

فاجعه بار اینکه در غیاب تکرار تبعیض و نابودی زیست بوم در کنار سرکوب مردم توسط حکومت و دست‌اندرکارانشان، نه از رسانه‌های بوق و کرنا خبری هست و نه از مدافعان و سینه چاکان جهت‌دار حقوق بشر و محیط زیست!.

اکنون به داد زاگرس نرسیدن برابر با تباه کردن نسلی از جانداران از هر نوع در جغرافیایی موسوم به ایران است.

دلنگران‌هایِ طبیعت و محیط زیست که تا نقاطِ مشهور و دهان پُرکن از نظر سیاسی و اقتصادی جرقه‌ای می‌خورد و سریع وارد همدردی و تسلیت و میدان فعالیت می‌شوند! آیا برای زاگرُسِ بی‌کَس و تنها، محروم و غریب و دورافتاده که در خشم و خروشِ آتش دارد پَرپَر می‌زند، دلنگران‌اند و هم‌آوا؟ یا که خاموش و سوت و کور و برخواب رفته همچو تمامی دوران؟

برای مرگ دختران، هزاره‌ایست که رخت سیاه برتن کرده‌ایم!

برای تبعیض سیاهان و سپیدان، قرن‌ها ازین پیش و حالا نیمچه قرنی‌ست گلویی دریده از فریاد داریم!

اکنون اگر به فریاد زاگرُس نرسیم ۴۰٪ از منابع آبی و ذخایر اقلیمی از دست‌مان خواهد رفت.

صدای زاگرس باشیم و به دادَش برسیم.

#صدای_زاگرُس #ده‌نگ_زاگروس #زاگرُس #زاگروس #جنگل‌های_زاگرس”پَرپَر شدن جنگل‌های زاگرس در سکوت و خفقان حامیان محیط زیست”

رشته کوه‌های زاگرس، در طول سالیان گذشته همواره به اشکال مختلف درحال تغییر در بافت اقلیمی و زیست محیطی بوده و هست.

فقر، نابودی و تخریب زیست‌محیطی، فضای سبز، آب و هوایی، منابع زیرزمینی، آب و هوایی، رودخانه‌ها و و فرسایش خاک از جمله آنان بوده است.

حفاری و درهم دریدن کوه‌های زاگرس با زدن تونل و مهار آب رودخانه‌ی سیروان برای جلوگیری از ورود آن به کشور عراق، در مسیر این رود از سرچشمه تا مرز دستکم موجب خشکیده شدن ۴۵۰ چشمه شده است.

بدلیل عدم حفاظت کافی از درختان کوه‌های دالاهو و نواکوه بیش از سی هزار درخت بلوط باعث گرفتن نوعی مرض و آفت و دستور قطع آنان داده شد.

در بسیاری کوه‌ها سپاه پاسداران به بهانه حضور مبارزان مبارزان کُرد، همواره مدام درحال بمب‌باران و مین کار گذاشتن است، که درپی آن تا به حال بسیاری از جنگل‌ها و مراتع بخش‌های مختلف از جمله اورامات در آتش سوخته و جان تعدادی از انسان‌های بیگناه را از جمله کشاورزان و دامداران را به کام مرگ کشانده است.

حفر چاه بی‌رویه، بخصوص صدور مجوز به آشنایان و بستگان، حامیان و همکاران حاکمیت و قوای سه‌گانه از جمله مجلسی‌ها و پاسداران موجب کم‌آبی و بی‌آبی شده است.

البته مساله‌ی کم آبی فقط به مورد فوق ختم نمی‌شود. اگر تنها بحث آب در استان کرماشان را به میان بکشیم، از جمله رودخانه‌هایی مانند گاماسیاب، زمکان، پرآو و الوند و سراب‌هایی مانند سراب نیلوفر، کاشنبه و قنبر، در سال‌های گذشته تا به امروز اکثریت آب خود را به دلایل مختلف از دست داده‌اند، و این مساله نه در حیطه تخصص نگارنده و هم آنکه نیاز به اتاق فکر صاحب‌نظران کارکشته دارد.

خاک کوه‌های زاگرس را کنده و آنرا به کشورهای مختلف بخصوص کشورهای همسایه در حوضه خلیج فارس صادر می‌کنند.

نکته‌ای دیگر که بسیاری از فعالین سیاسی حتی یا از آن بی‌خبر و یا بدست فراموشی سپرده‌اند این است، که نیروهای مسلح تحت فرمان بیت رهبر حکومت اسلامی با سرکردگی سپاه پاسداران بزرگترین سایت موشکی کل کشور را در مرتفع‌ترین قسمت کوه دالاهو بنا کرده‌اند.

به این خاطر حتی بومیان با تدابیر شدید امنیتی و با شرایط خاص به جز جمعه‌ها با کنترل و تفتیش عابران اجازه تردد و عبور و مرور داده می‌شود.

از جمله مهم‌ترین این مناطق می‌توان به دشت سیب و سیاوانه اشاره کرد.

اکنون هم در طول حدود هفتاد و دو ساعت گذشته اولین هشدار و اخبار از سوی فعالان اجتماعی و زیست‌محیطی مستقل در خصوص آتش سوزی جنگل‌ها و مراتع رشته کوه‌های زاگرس نشان از جرقه‌ای سوزان نه تنها برای نوار مرزی غرب ایران، بلکه تخریب حداقل یک سوم بافت و اقلیم و آب و هوای کل کشور را به همراه دارد.

فاجعه بار اینکه در غیاب تکرار تبعیض و نابودی زیست بوم در کنار سرکوب مردم توسط حکومت و دست‌اندرکارانشان، نه از رسانه‌های بوق و کرنا خبری هست و نه از مدافعان و سینه چاکان جهت‌دار حقوق بشر و محیط زیست!.

اکنون به داد زاگرس نرسیدن برابر با تباه کردن نسلی از جانداران از هر نوع در جغرافیایی موسوم به ایران است.

دلنگران‌هایِ طبیعت و محیط زیست که تا نقاطِ مشهور و دهان پُرکن از نظر سیاسی و اقتصادی جرقه‌ای می‌خورد و سریع وارد همدردی و تسلیت و میدان فعالیت می‌شوند! آیا برای زاگرُسِ بی‌کَس و تنها، محروم و غریب و دورافتاده که در خشم و خروشِ آتش دارد پَرپَر می‌زند، دلنگران‌اند و هم‌آوا؟ یا که خاموش و سوت و کور و برخواب رفته همچو تمامی دوران؟

برای مرگ دختران، هزاره‌ایست که رخت سیاه برتن کرده‌ایم!

برای تبعیض سیاهان و سپیدان، قرن‌ها ازین پیش و حالا نیمچه قرنی‌ست گلویی دریده از فریاد داریم!

اکنون اگر به فریاد زاگرُس نرسیم ۴۰٪ از منابع آبی و ذخایر اقلیمی از دست‌مان خواهد رفت.

صدای زاگرس باشیم و به دادَش برسیم.

1ژوئن 2020

تهیه کننده گزارش, سید اشکان حسینی

[wpforms id=”4110″]